Τι είναι οι αθλητικές κακώσεις;
Με τον όρο αθλητικές κακώσεις εννοούμε κάθε τραυματισμό που συμβαίνει κατά την διάρκεια της άθλησης είτε σε επαγγελματικό είτε σε ερασιτεχνικό επίπεδο.
Οι αθλητικές κακώσεις χωρίζονται σε οξείες κακώσεις και σε κακώσεις από υπερχρήση.
Αφορούν συχνότερα τους μυς, τους τένοντες, τα οστά, τους συνδέσμους και τον αρθρικό χόνδρο.
Ποια είναι τα αίτια;
Ατυχήματα, κακή προπονητική τεχνική, ακατάλληλος αθλητικός εξοπλισμός, ανεπαρκής προθέρμανση ή υπερπροπόνηση είναι μερικοί από τους παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε έναν τραυματισμό
Σε τι διαφέρουν οι αθλητικές κακώσεις;
Οι αθλητικές κακώσεις δεν είναι αποκλειστικότητα των αθλητών, αλλά συμβαίνουν συχνότερα σε αυτούς που ασχολούνται με τον αθλητισμό.
Οι αθλητές είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων. Για έναν αθλητή ακόμα και ένας μικρός τραυματισμός που θα του στερήσει μια προπόνηση ή δεν θα τον αφήσει να πετύχει το μέγιστο της απόδοσης του είναι πολύ σημαντικός.
Για έναν επαγγελματία αθλητή ένας τραυματισμός μπορεί να στοιχήσει μια ολόκληρη σεζόν, ένα συμβόλαιο ή και μια αθλητική καριέρα.
Για έναν ερασιτέχνη αθλητή μπορεί να σημαίνει την αποχή του από το αγαπημένο του άθλημα το οποίο μπορεί να έχει επιπτώσεις στη διάθεση του και τη ψυχική του ισορροπία.
Στα πλαίσια αυτά η ιατρική επιστήμη μέσω της Αθλητιατρικής έχει εξελίξει τις μεθόδους διάγνωσης και αντιμετώπισης των αθλητικών κακώσεων, η εφαρμογή των οποίων όμως δεν σταματάει στους αθλητές, αλλά επεκτείνεται σε όλους τους πάσχοντες, είτε πρόκειται για αθλητές είτε όχι.
Ποιες είναι οι συχνότερες αθλητικές κακώσεις;
• Μυϊκές κακώσεις (θλάσεις)
• Συνδεσμικές κακώσεις/ Διαστρέμματα/Ρήξη συνδέσμων
• Ρήξη μηνίσκου
• Τενοντίτιδες/Τενοντοπάθειες/Ρήξεις τενόντων
• Ρήξεις αρθρικού χόνδρου
• Κατάγματα από κόπωση
• Σύνδρομο λαγοκνημιαίας ταινίας
• Περιοστίτιδα
• Πελματιαία απονευρωσίτιδα
Διάγνωση
Η διάγνωση γίνεται μετά από εξέταση από τον εξειδικευμένο ορθοπαιδικό χειρουρό και αναλόγως μπορεί να χρειαστούν ειδικές εξετάσεις όπως οι ακτινογραφίες, το υπερηχογράφημα και η μαγνητική τομογραφία.
Θεραπεία
Η αντιμετώπιση εξαρτάται από το είδος του τραυματισμού.
Η συνήθης αρχική αντιμετώπιση περιλαμβάνει: ανάπαυση, παγοθεραπεία, επίδεση και ανύψωση του σκέλους, προκειμένου να περιοριστούν τα συμπτώματα, το αιμάτωμα και η φλεγμονή. Μπορεί να δοθεί και αντιφλεγμονώδης αγωγή, αν ο γιατρός το κρίνει απαραίτητο.
Στη συνέχεια, εφόσον τα συμπτώματα επιμένουν, μπορεί να χρησιμοποιηθούν στα αρχικά στάδια φυσικοθεραπευτικά μέσα για τη μείωση των οξέων συμπτωμάτων και αργότερα, πρόγραμμα αποκατάστασης με διατάσεις, ασκήσεις ενδυνάμωσης και εξειδικευμένες ασκήσεις για το κάθε άθλημα, προκειμένου να μπορέσει ο αθλητής να επανέλθει στο ίδιο επίπεδο αθλητικής δραστηριότητας.
Επίσης, θα πρέπει να εντοπιστούν και να διορθωθούν τυχόν προδιαθεσικοί παράγοντες που οδήγησαν αρχικά στον τραυματισμό.
Η χρήση των νεότερων βιολογικών θεραπειών όπως το Πλάσμα Πλούσιο σε Αιμοπετάλια (PRP) και τα Βλαστοκύτταρα έχουν βοηθήσει, ώστε οι αθλητικές κακώσεις να αντιμετωπίζονται πιο αποτελεσματικά και οι αθλητές να μπορούν να επιστρέψουν στο άθλημα τους το ταχύτερο δυνατό με τη μικρότερη νοσηρότητα και τις μικρότερες πιθανότητες υποτροπής.
Ανάλογα με το βαθμό της κάκωσης, την άρθρωση την οποία αφορά, το σύνδεσμο ή τον τένοντα που έχει υποστεί κάκωση και την αστάθεια ή αδυναμία την οποία προκαλεί, μπορεί να κρίνεται απαραίτητη η χειρουργική επέμβαση.
Ειδικά, στις περιπτώσεις εκείνες στις οποίες έχει αποτύχει η συντηρητική αντιμετώπιση δημιουργώντας χρόνια αστάθεια, καθώς και στις περιπτώσεις ενδαρθρικής βλάβης. Οι πιο εξελιγμένες αρθροσκοπικές τεχνικές και οι τεχνικές ελάχιστης επεμβατικότητας συμβάλλουν στην εξειδικευμένη και εξατομικευμένη αντιμετώπιση, καθώς και στην ταχύτερη επάνοδο στις αθλητικές δραστηριότητες.